overzicht | 1 | 2| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14

Veronica

Alle leerlingen zijn gevlucht, zelfs Petrus loochent overtuigd!
Een vrouw, doorheen de hoon, temidden van de dood,
Werpt zich voor Jezus en neemt zijn aangezicht in haar handen.
Veronica, leer ons het menselijk opzicht te trotseren.
Want hij die in Jezus Christus niet enkel een beeld,
maar waarheid eert,
wordt voor anderen dadelijk ongewenst en verdacht.
Zijn levensplan loopt andersom,
Zijn beweegredenen zijn de hunne niet meer.
Er is steeds iets in hem dat hen ontgaat en dat elders hoort.
Een echte man die zijn rozenkrans bidt
en onbeschaamd te biechten gaat.
Die vrijdags vast en die men in de mis tussen de vrouwen ziet,
’t Is lachwekkend en schokkend, ’t is vreemd en ergerlijk ook.
Dat hij op zijn tellen passe, want men houdt hem overal in ’t oog.
Dat hij op al zijn schreden lette, want hij is een aanwijzing.
Want elke christen is van zijn Christus het ware beeld,
hoewel onwaardig.
En het gezicht dat hij toont is de banale weerschijn
van Gods Gelaat in zijn hart, verfoeilijk en zegenrijk!
Laat ons nog éénmaal, Veronica, vrouwe,
op ’t linnen waarop gij het ontvangen hebt,
het Heilig Aanschijn aanschouwen.
De vrome sluier waarin Veronica ving
het Gelaat van de Wijngaardenier

op de dag van zijn oververzadiging.

Opdat zijn beeltenis daar eeuwig aan gehecht zou zijn,
gevormd met zijn bloed, zijn tranen en het spuwsel mijn!